Czym jest mizofonia?
Bez względu na to, pod jaką nazwą ją znajdujemy, mizofonia to zespół charakterystycznych objawów pojawiających się u pacjentów w trakcie ekspozycji na określone dźwięki. Wbrew dość mylącej nazwie, która pochodzi z greki i w dosłownym przekładzie oznacza „nienawiść do dźwięków”, za silną reakcję stresową odpowiedzialne są konkretne, dla każdej osoby indywidualne bodźce akustyczne. Najczęściej odczuwanymi emocjami są niechęć, odraza, lęk czy złość, które przybierają różne natężenia — od lekkiego dyskomfortu po nieopanowany gniew czy napady lęku panicznego.
Jest jednym z najmłodszych i niestety z tego względu najsłabiej poznanych zagadnień z pogranicza psychiatrii, audiologii i laryngologii. Przypadłość była również opisana jako nadwrażliwość na selektywnie wybrane dźwięki, z angielskiego Selective Sound Sensitivity Syndrome. Tak zwany SSSS jednak nie przyjął w świadomości się tak dobrze, jak mizofonia, stąd jest dużo rzadziej używany.
Objawy mizofonii
Wbrew powszechnemu przekonaniu, mizofonia to nie tylko zasłanianie uszu czy nieposkromiona, wewnętrzna złość. Jedną z najważniejszych kwestii jest to, że reakcje mizofoniczne, czyli te opierające się na odczuciach emocjonalnych, często pociągają za sobą objawy psychosomatyczne. Polegają one na odczuwaniu fizycznego dyskomfortu lub nawet bólu z powodu doświadczania trudnych do zniesienia odgłosów, które naruszają komfort psychiczny mizofoników i mizofoniczek.
W trakcie doświadczanie nieprzyjemnych bodźców osoby dotknięte nadwrażliwością na dźwięki najczęściej wymieniają:
-
niemożliwy do zniesienia dyskomfort,
-
poczucie zagrożenia,
-
złość niemal niemożliwą do opanowania, idącą w parze z chęcią zrobienia krzywdy „źródle” dźwięku,
-
myśli takie jak „nienawidzę tej osoby”, „czy ta osoba może już przestać”, „zaraz coś temu psu zrobię”,
-
cały wachlarz innych emocji, tj. strach, lęk, silny stres czy obrzydzenie,
-
płacz, napady paniki,
-
desperacka potrzeba odizolowania się od źródła bodźców.
Te z kolei powodują reakcje somatyczne, do których możemy zaliczyć:
-
przyspieszone tętno,
-
trudności z oddychaniem,
-
ból w różnych częściach ciała,
-
napięcie mięśni,
-
podwyższona temperatura ciała,
-
zwiększone pocenie się.
Jakie dźwięki mogą być trudne z powodu mizofonii?
Naturalne jest, że ciężko sobie wyobrazić tak silne wzburzenie z powodu czegoś naturalnego dla ludzi. Tym bardziej może dziwić, że choć każda osoba dotknięta mizofonią reaguje na inne dźwięki, to większość badanych wskazuje odgłosy wydawane przez ludzi i zwierzęta, a także to, co dla ucha rytmiczne i powtarzalne.
Dlatego też mizofonicy i mizofoniczki będą mieli problem znieść:
-
odgłosy związane z jedzeniem, np. przeżuwanie, mlaskanie, siorbanie,
-
pociąganie nosem lub wydmuchiwanie go,
-
szczekanie psa, miauczenie kota lub płacz dziecka,
-
głośne chodzenie czy kroki,
-
chrapanie oraz oddech drugiej osoby, zwłaszcza głośny, świszczący czy po prostu słyszalny,
-
wszystkie inne dźwięki, które są irytujące i powtarzają się przez dłuższy czas, np. tykanie zegara, kapiąca woda.
To, jak potrafi zareagować ludzki mózg na trudne doświadczenia, zadziwia nie tylko lekarzy i osoby niedotknięte schorzeniem, ale także samych mizofoników — zdecydowana większość z nich jest świadoma nieadekwatności natężenia negatywnych uczuć do sytuacji, odczuwają wyrzuty sumienia lub strach, co się z nimi dzieje. Mimo to jednak zapanowanie nad nimi jest na tyle trudne, że trzeba się tego po prostu nauczyć.
Autor: Livia Sordyl
Kontakt
Menu
Śledź nas
Strona www stworzona w kreatorze WebWave.